تا ابد در یوونتوس می مانم ، اینجا ارزش هایی که در همه جا از مد افتاده ، گرامی داشته می شود!

جانلوویجی بوفون می گوید من همان کاری که نوئر در بایرن و آلمان انجام میدهد را در پارما انجام می دادم و انتقاد بی رحمانه از دروازبان ها در ایتالیا را محکوم می کند. شماره ی یک بایرن مونیخ اغلب به خاطر سبک دوگانه ی مدافع آخر ― دروازبان تیمش و نیز توانایی اش در بازی با پا تشویق می شود، اما بوفون می گوید او اولین نفری نیست که این کار را انجام می دهد:

کاری که نوئر انجام می دهد، من قبلا در پارما تحت نظر مالسانی انجام می دادم، وقتی که کوپا ایتالیا، سوپرکاپ و جام یوفا را فتح کردیم. من همیشه آمادگی بازی با پاهایم را داشته ام، بارسلونا سبک جدید واقعی را 10 سال قبل معرفی کرد، وقتی که دروازبان را در ساختار بازی وارد کردند.

آیا مدرسه ی دروازبان سازی ایتالیا از بین رفته است؟

اگر ما 100 واکنش انجام دهیم و 1 اشتباه، تا اخر هفته در مورد همان 1 اشتباه صحبت خواهند کرد و دیوانه تان می کنند. اما در خارج می توانید اشتباه کنید و به آرامی پیشرفت کنید، اما اینجا اگر اشتباه کنید نابودتان می کنند. آن دسته از ما دروازبان ها که می توانند در سطح بالا باقی بمانند از لحاظ روحی روانی هم در سطح بالاتری هستند.

او همچنین در مورد عشق و تعهدش به یوونتوس توضیح داد:

حتی اگر اشتیاق سابق را نداشته باشم، که طبیعتا کمی کاهش پیدا کرده است، من هنوز از چالش ها لذت می برم. اگر حتی دو برابر حقوقم را جای دیگری به من پیشنهاد دهند، من تا ابد در یوونتوس می مانم. اینکه عضوی از یوونتوس باشم، باعث افتخار من است، چرا که آنها ارزش هایی دارند و یک سری ارزش ها به نظر می رسد این روزها از مد افتاده اند. میخواهم تا 40 سالگی در این سطح بازی کنم و بعدش بس خواهد بود، من تجربه ی زیادی دارم ، اما نمی خواهم مربی شوم ، ترجیح می دهم استعدادیابی کنم.شغل جاه طلبانه ایست.دوست دارم به کشورهایی نظیر چین و آمریکا بروم ، آنها با جمعیتی فوق العاده پتانسیل فراوانی دارند اما این آرزو را دارم که به بالاترین سطح برسم ، در غیر این صورت نمی توانم زندگی کنم.اما این آرزو را دارم که به بالاترین سطح برسم.

جیجی همچنین در مورد دوره ی زمانی صحبت کرد که از افسردگی رنج می برد و اینکه چطور توانست بر آن غلبه کند:

افسردگی می تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد، برای من، تقریبا به شکل بی اهمیتی رخ داد، من در 26 سالگی فهمیدم که دیگر سن بی خیال بودن تمام شده است و انتقال به بزرگسالی باعث چیزی شد که تجربه کردم، اما من قرص نخوردم چون نمی خواستم به هیچ چیز و هیچ کس وابسته باشم. تلاش کردم که راهی از درون خودم پیدا کنم و با چند تا از دوستانم صحبت کردم.

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: